Ben

bazen cabaliyorumda beni kimse anlamiyormus gibi geliyor, yada herseyi yerli yerine koymak icin daha cok caba sarfetmeliymisim gibi geliyor. en güzeli kestirip attirmak bence,  dur demek. yada dememek daha iyi. siz ne yapiyorsunuz yapin, ben de kafama göre takliyorum demek daha iyi. sanki cabalamam gerekiyor gibi birseyleri anlatmak ve faaliyete gecirmek icin. neden dönmüyor bu cark, yada ben mi anlatamiyorum istekerimi, yada konusmadigim icin mi oluyor bunlar. neden anlatmaya calisirken bu kadar duvarlar. anlamam mümkün degil bu yapilanlari- anlatmaktan vazgectigim an sizden de vazgececgimi bilmiyormusunuz, bunuda mi anlatmaliyim. yoruyorsunuz beni, neden daha hafif olamiyorsunuz, neden birseyleri yola sokma gereksinimi duyuyorsunuz, hersey yolundayken, ilgim dagiliyor, ilgi kaybi- istek kaybi. belki sizde bilmiyorsunuz ne istediginizi, karisiklik  belki isinize yariyor bu kargasa, belki saklaniyorsunuz arkasina. peki gecen bu hayat- degermi bu kudar basit seyleri karmasik yapip, sonra cozdukten sonra böbürlenmeye, deger mi bu hayata- daha yapici olmak, birseylerin ustne birseyler katmak, kisacasi insa etmek varken, hala neden temelleri karistirdiginizi anlamyiorum desem.