bu an

zamansal yanılsamalar yasiyorum. mutlu olmak istiyorum. kim istemez. herkesin mutluluğu farklı, neye göre kime göre. gittikçe isteklerimden vaz geçiyorum. dahada mutlu olmak için. Yakında ne fes aldığım için mutlu olacağim. az kaldi. Bu an masamda oturuyorum. ne yapacagım hakkında en ufak fikrim yok. plan yapmaya çalışıyorum. mutlaka bir şey isterken birşeyden vazgeçmek zorunda kaliyorum. benim istediğim bir şey değil. onumde uzun zamanlar var yaklaşık 1 gün. ve butun gun benim. durumuma bakiyorum yaptiklarima ve yapacaklarima. yapacagim cok sey var yapmadigim kadar nerdeyse. nasıl ne ne zaman. hep acelem var. yetiştirmeye çalşırken bir şeyleri hep geride kaliyorum. yaptiklarim yapacaklarimin onune geçiyor. ruya bile göremiyorum. yeni yeni görmeye başladım. guzel ruyalar bazıları bazılari uykumdan uyndırcak kadar acıklı. ya iyi yada kotu. ya dipte yada zirvede. yasamım gibi. benim gibi. evden çıkmamaya karar verdim. kendimi toparlamaliyim. kendime zaman vermeliyim. yarali bir hayvan gibi inimdeyim. hem aci çekiyor hemde kipirdayamiyorum. buan masamdayim. bir su sesi duyuyrum. dinliyorum. ses sanki birşeyler yıkıyor gibi- bulaşık gibi. uzuluyorum. neden uzuldugumun farkında değilim. yere yıkılmak uzereyim. kendimi yataga atip battaniyenin içine giriyorum. bir sure oyle kaliyorum. tamamiyla dunyadan uzaklasiyorum. ama icimdeki bu aci ne. ne oluyor bilmiyorum. kendime gelmeye basliyorum. yataktayim ve su sesi gitmiş.kalkmaliyim. yapamiyorum anlamaya basliyorum. birlikte yasamdan yoksunum. yanlizigim dibe vurmuş. her konuda. herseyi kendim yapmanin stresi beni yorgun dusururen. insanlardan istediklerim maddi seyler. guzel birseyler duymak istiyorum kendimle yada yasamimla ilgili. ama ses yok.su sesiyle gitmis. Neden beceremiyorum birlikteliği. nerdeyse 1 yıl olmuş geşmişte bırakamamışım, bırakmamış. birlikteliğimin ve yaşamım onumde kocaman bir engel.

bıktım artık herseyi kabul etmekten. bir tavrim yok hic bir seye. sadece geçmişte edindiğim alışknlıkların bir tavrı var. bu yeni durumda ne yapacagımı bilmiyorum. konusmayarak uzaklaiyorum. iste mahirin en buyuk tavri konusmamak. uzaklasmak. gititkçe uzaklasiyorum.çevremden çok daha faklı davranıyorum. keşke hapishanedeki gibi içimi ısıtsa bu farklılık ve uzakta benle aynı şekilde olan insanların oldugunu bilmenin sevinci. bu an o insanlara çok daha yakınım. ama malesef hala uzaktayım. bu an herseyden uzaktayim. eskiden konusmadan geçirdiğim gunler vardi. kendi sesimi unuttuğum. ve aklima geldiğinde sesimin nasıl olgunu merak edip çıkardiğim sesler. o zamanda guluyordum kendime. şimdide guluyorum. suan saatler oldu. agzımdan tek kelime çıkmadan geçiridğim bir gun. merhaba- yada slm demek için kimse yok. soylesemde cevap veren yok. sadece bakismalar. anlamsız bakışmalar. orda kimse yok mu. davet edilmek istiyorrum. davet etmekten bıktım davetiye çıkarmaktan.

Yada soyle bir davetiyle son veririm bu gune. mutluluguma ve yasamima bu soguk gunde son veriyorum. hepinizi beklerim...